Bij Lady Bo's Future Collies fokken wij NOOIT LIJDERS van alle DNA te testen aandoeningen,
die geschikt zijn voor een Collie dit, omdat alle honden van ons genetisch vrij/normal zijn
van de hieronder beschreven aandoeningen door middel van DNA-testen!
Ook een Collie kan ziek worden, maar er zijn DNA testen om vele aandoeningen uit te sluiten.
MDR1 Defect Multi Drug Resistance
U heeft er misschien wel eens van gehoord, het "MDR1 DEFECT", wat is dat? Ik zal in het kort uitleggen wat dit is.
Het eiwit P-glycoproteïne beschermt bij de hond het hersenweefsel en het centrale zenuwstelsel tegen de hoge concentraties van giftige stoffen (zoals geneesmiddelen). Voor dit eiwit heeft de hond het MDR1 gen nodig (Multi Drug Resistance 1). Als een hond dit gen defect heeft, dan is de hond gevoeliger voor allerlei geneesmiddelen/ontwormings-middel en dat kan gevaarlijk zijn, als de dierenarts of u dat niet weet. We zien o.a bij de Collies en Collie-achtigen deze afwijking (MDR1-mutatie): het zijn gezonde honden maar kunnen door de verkeerde medicijnen in de problemen komen.
In 1983 werd ontdekt dat ivermectine (een middel tegen parasieten) vergiftigingsverschijnselen veroorzaakt in de hersenen bij een deel van de Collies. Dat gebeurt al bij hele lage doseringen. De dieren gaan kwijlen, braken, krijgen epileptische aanvallen, ze krijgen spijsverterings- en ademhalingsstoornissen, kunnen in coma raken en zelfs overlijden. Honden die aan overgevoeligheid voor ivermectine lijden, blijken ook overgevoelig te zijn voor een reeks van geneesmiddelen.
Omdat alle chromosomen dubbel zijn, heeft de hond op 2 plekken
in de chromosomen een gen voor MDR1.
Honden horen 2 normale MDR1 genen te hebben.
Ook als er maar 1 van de 2 genen abnormaal is(de hond is heterozygoot, of drager),
kan een hond gevoeliger zijn voor (hogere doseringen van) medicijnen.
Een hond die een mutatie heeft in allebei de chromosomen,
noemen we homozygoot en deze honden zijn echte lijders,
en zal een hond gevoeliger zijn voor
(lagere doseringen van) medicijnen.
Wat betekent de uitkomst van de MDR1-DNA test?
De MDR1 DNA-test geeft drie mogelijke resultaten:
- Uw hond is vrij (heeft twee gezonde genen). De hond zal bij gebruik van risico-geneesmiddelen geen overgevoeligheidsreacties krijgen en, minstens zo belangrijk, kan de afwijking niet doorgeven aan de volgende generatie.
- Uw hond is drager (heeft één gezond gen en een defect gen). De hond zal het foute gen aan de helft van zijn nakomelingen doorgeven. Dragers kunnen vergiftigingsverschijnselen krijgen bij toediening van een normale dosis loperamide (Imodium ®), en van een aantal geneesmiddelen tegen kanker of bij toediening van een hoge dosis ivermectine (meer dan 50 microgram per kilogram).
- Uw hond is lijder (heeft dus twee defecte genen). Lijders geven het afwijkende gen door aan al hun nakomelingen in de volgende generatie en krijgen vergiftigingsverschijnselen bij toediening van risico-geneesmiddelen. Het zijn de dieren die de overgevoeligheidsreacties in ernstige mate vertonen.
Welke geneesmiddelen kunnen problemen geven bij honden met een MDR1 mutatie?
De geneesmiddelen waarvan is aangetoond dat ze problemen kunnen veroorzaken bij honden met de MDR1 mutatie,
Bekijk de lijst op de website. ⇒⇒ Gevarenlijst MDR1 defect ⇔⇐
Fokkerijbeleid
Bij rassen die met zo’n ernstige erfelijke afwijking te maken hebben, is het van belang te voorkomen dat de erfelijke ziekte zich verder verspreidt in volgende generaties. Met de beschikbaarheid van DNA-testen zoals de MDR1-test kan dat. Elk dier met de defecte erfelijke aanleg kan zo opgespoord worden.
Al onze collies zijn genetisch vrij van deze mutatie door middel van een DNA-test,
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven
-----------------
CEA - Collie Oogafwijking/Choroïdale Hypoplasie
De Ziekte,
Collie Eye Anomaly, is een erfelijke aandoening met recessieve overerving die resulteert in een abnormale
ontwikkeling van het vaatvlies van het oog. De ziekte kan mild of ernstig zijn. Bij de milde vorm van de ziekte
is er sprake van een verdunning van het vaatvlies, maar blijft het zicht van de hond normaal.
Honden met de milde vorm van de ziekte kunnen echter ernstig aangetaste nakomelingen krijgen.
Bij de ernstige vorm van de ziekte kan de hond ernstig gezichtsverlies lijden.
Colobomen zijn zichtbaar rond en bij de oogzenuwkop als uitstulpingen in de oog weefsellagen.
Colobomen kunnen leiden tot secundaire complicaties zoals gedeeltelijke of volledige netvliesloslating
en/of groei van nieuwe, maar abnormale bloedvaten met bloedingen in het oog.
De ziekte kan één of beide ogen aantasten en kan leiden tot gezichtsverlies,
hoewel deze ziekte zelden tot volledige blindheid leidt
Overervingskenmerk
CEA verloopt autosomaal recessief.
Genetisch vrij
genotype: N / N [Homozygoot normaal]
De hond is vrij van het gemuteerde gen.
De hond zal geen Collie Eye Anomaly (CEA) / Choroïdale Hypoplasie (CH) ontwikkelen. De hond zal de mutatie nooit door kunnen geven aan zijn nakomelingen en kan daarom met elke andere hond worden gefokt.
Genetisch drager (Normal)
Genotype: N / CEA [Heterozygoot]
De hond draagt één kopie van het gemuteerde gen en één kopie van het normale gen.
Het is zeer onwaarschijnlijk dat de hond Collie Eye Anomaly (CEA) / Choroïdale Hypoplasie (CH) ontwikkelt, maar omdat hij het gemuteerde gen draagt, kan hij het met een waarschijnlijkheid van 50% doorgeven aan zijn nakomelingen.
Dragers dienen alleen te worden gefokt met vrij gefokte honden.
Vermijd het fokken van drager met drager, omdat 25% van hun nakomelingen naar verwachting de aandoening heeft.
Eén normaal gen betekent dat de hond, drager is met normale ogen is.
Genetisch lijdersGenotype: CEA / CEA [Homozygote mutant]
De hond draagt twee kopieën van het gemuteerde gen en zal daarom het gemuteerde gen doorgeven aan al zijn nakomelingen.
De hond zal waarschijnlijk Collie Eye Anomaly (CEA) / Choroïdale Hypoplasie (CH) ontwikkelen en het gemuteerde gen doorgeven aan al zijn nakomelingen.
Al onze collies zijn genetisch vrij van deze mutatie door middel van een DNA-test,
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven!
-----------------
Degeneratieve Myelopathie, DM
Overerving: Autosomaal recessief
Symptomen
De eerste symptomen zien we vaak op een leeftijd van zes tot zeven jaar, bij sommige rassen nog eerder!
In het begin lijken de klachten op die van heupdysplasie, dronkenmansloop, uitval van zenuwen, verlamming van de achterpoten,
verlies van coördinatie in de achterste ledematen, wiebelende gang of wiebelen tijdens het staan, zwakte in de achterhand,
moeite met staan en moeite met opstaan vanuit een liggende positie, en slepen met de achterpoten.
Het is belangrijk om te weten dat deze symptomen vaak voorkomen bij honden met artrose, dus raadpleeg zeker uw dierenart
als u hond deze klachten heeft. Een meer kenmerkend symptoom is het "knikken" van de poten.
Dit is wanneer de hond op de bovenkant van zijn poten loopt in plaats van op de voetzolen, vooral bij het draaien.
Ook kan de hond moeite hebben met het gebruiken van zijn achterpoten of het omhoog houden van zijn achterhand
naarmate de ziekte vordert. Uiteindelijk zullen de honden met DM, verlamd raken door zenuwbeschadiging.
De snelheid waarmee de aandoening verergert in de tijd varieert van hond tot hond.
De aandoening wordt steeds erger. In enkele maanden tot een jaar tijd ontstaat een ernstig verminderde functie van de achterpoten en
kunnen deze nauwelijks meer worden gebruikt.
Ook zal de hond incontinent worden door uitval van zenuwen die betrokken zijn bij de blaas en darmen.
De aandoening wordt geassocieerd met ALS bij de mens. Vergelijkbare genmutaties van het SOD1 gen zijn erbij betrokken, als oorzaak.
Er is een DNA-test beschikbaar, voor het ras, deze kan uitsluitsel geven.
Diagnose
Een definitieve diagnose van DM, is onmogelijk te stellen tijdens het leven van een hond.
Omdat DM de myelineschede van het ruggenmerg aantast, is de enige manier om zekerheid te krijgen dat de hond DM had,
is na het overlijden van de hond, door middel van een autopsie.
Behandeling
Er is helaas geen behandeling mogelijk en de prognose is slecht.
De aandoening is niet pijnlijk, waardoor de meeste eigenaren hun hond in leven houden tot de invaliditeit ondraaglijk wordt
en de welzijnsaantasting onaanvaardbaar is.
Veel honden met deze aandoening kunnen zich tijdelijk nog aardig voor bewegen met een invalidewagentje.
Rasspecifieke informatie voor de Collie (Schotse Herder)
De mutatie van het SOD1-gen geassocieerd met Degeneratieve Myelopathie is vastgesteld bij de o.a de Collies.
De algehele frequentie van deze ziekte binnen het ras en de geschatte leeftijd waarop de ziekte zich manifesteert,
zijn niet gerapporteerd.
In één onderzoek onder 151 geteste Collies bleek echter 25,8% drager te zijn van de mutatie en 25,8% lijders van de mutatie.
Test tips,
DM N/N (+/+) klinisch en genetisch vrij,
DM N/DM ( +/-) klinisch gezond, genetische drager
DM DM/DM ( -/-) lijder, kan myelopathie ontwikkelen
Als uw hond genetisch -/- (ook wel DM/DM genoemd) heeft, betekent dat niet dat hij ziek zal worden.
De kans dat dit gebeurt, wordt er echter wel aanzienlijk groter door.
DM is een ernstige ziekte die volwassen honden van 6 jaar en ouder treft. Meestal raken ze hierdoor hun mobiliteit kwijt, wat binnen 1 tot 1,5 jaar of korter tot de dood kan leiden. Het is daarom zeer onverantwoord om individuen te paren die niet genetisch getest zijn op DM of waarvan de resultaten een -/- uitslag kunnen geven bij de nakomelingen en zo een risico op de ziekte kunnen creëren.
Alleen dankzij een rolstoel, revalidatie en de grote zorg en toewijding van zijn baasjes, krijgt de hond soms de kans om in de laatste maanden van zijn leven wat onafhankelijkheid en hondenvreugde te ervaren.
Al onze collies zijn genetisch vrij van deze mutatie door middel van een DNA-test,
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven
-------------
Cyclische hematopoëse, Gray Collie Syndroom,
Overerving: Autosomaal recessief
Veel voorkomende symptomen
Cyclische neutropenie is een erfelijke ziekte die de Collies treft. Aangetaste honden ondergaan een schommelende cyclus in de hoeveelheid witte bloedcellen, neutrofielen genaamd, die belangrijk zijn voor het beheersen en voorkomen van bacteriële en schimmelinfecties. Bij aangetaste honden schommelt het aantal neutrofielen tussen normale aantallen en bijna nul neutrofielen met een frequentie van ongeveer twee weken.
Aangetaste puppy's sterven vaak binnen een paar dagen na de geboorte of hebben een groeiachterstand.
Pupjes/honden die lijder zijn hebben een grijze vacht en zijn vatbaar voor infecties tijdens periodes met een laag aantal neutrofielen.
Symptomen die met deze aandoening gepaard gaan, worden normaal gesproken gezien tijdens of direct na een periode met een laag aantal neutrofielen. Symptomen zijn onder andere koorts, diarree, ontstoken lymfeklieren, tandvleesontsteking, kreupelheid en lichte bloedingen. Zelfs met medische zorg sterven de meeste honden vóór de leeftijd van twee jaar aan lever of nierfalen.
Al onze collies zijn genetisch vrij van deze mutatie door middel van een DNA-test,
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven
-----------------
PRA-rcd2
Overerving: Autosomaal recessief
Veel voorkomende symptomen
Progressieve retinale atrofie, is een erfelijke oogaandoening die al jong begint en voorkomt bij o.a de Collies. Progressieve retinale atrofie, treedt op als gevolg van degeneratie van zowel staaf- als kegelvormige foto-receptorcellen in het netvlies, die belangrijk zijn voor het zicht bij respectievelijk zwak en fel licht. Honden met PRA-rcd2 vertonen abnormale verdunning en degeneratie van het netvlies vanaf ongeveer 16 dagen oud. De staafvormige cellen worden het eerst aangetast en de aangetaste honden zullen aanvankelijk zichtproblemen hebben bij zwak licht (nachtblindheid) en verlies van perifeer zicht, wat merkbaar is rond de leeftijd van ongeveer 6 weken. Andere tekenen van progressieve retinale atrofie zijn veranderingen in reflectiviteit en de verschijning van een structuur achter het netvlies, het tapetum genaamd, die op 3,5-4 maanden leeftijd zichtbaar is bij een oogonderzoek. Naarmate de ziekte vordert, degenereren ook de kegelvormige fotoreceptorcellen, wat resulteert in volledige blindheid op de leeftijd van 6 tot 8 maanden.
Testtips
PRA-rcd2 wordt autosomaal recessief overgeërfd bij honden, wat betekent dat ze twee kopieën van het gemuteerde gen moeten ontvangen (één van elke ouder) om de ziekte te ontwikkelen. Over het algemeen hebben genetisch dragers geen kenmerken van de ziekte, maar wanneer ze worden gefokt met een andere drager van dezelfde mutatie, bestaat er een risico op genetich lijders bij de pups. Elke pup die uit deze paring wordt geboren, heeft 25% kans om de ziekte te erven en 50% kans om drager te zijn. Betrouwbare genetische tests zijn belangrijk voor het bepalen van fokpraktijken. Om deze mutatie uit foklijnen te elimineren en de kans op het produceren van aangetaste pups te voorkomen, wordt het kruisen van dragers met elkaar afgeraden.
Al onze collies zijn genetisch vrij van deze mutatie door middel van een DNA-test,
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven
IPD (Recidiverende inflammatoire longziekte)
Overerving: Autosomaal recessief
Veel voorkomende symptomen
Recidiverende inflammatoire longziekte (AKNA) is een erfelijke aandoening die o.a de Collies treft. Aangetaste honden vertonen al in de eerste levensweek tekenen van luchtwegaandoeningen, zoals hoesten, neusuitvloeiing, koorts, braken en een oppervlakkige, luidruchtige ademhaling. Honden reageren goed op de behandeling, maar krijgen snel terugval na beëindiging van de behandeling. Sommige honden kunnen jarenlang met medicatie worden behandeld, terwijl ze hun hele leven symptomen van luchtweg aandoeningen blijven vertonen.
Rasspecifieke informatie voor de langhaar Collie
De mutatie van het AKNA-gen die geassocieerd wordt met recidiverende inflammatoire longziekte (AKNA) is vastgesteld bij de Collie. Hoewel de exacte frequentie in de gehele ruige colliepopulatie onbekend is, bleek uit een onderzoek dat ongeveer 21% van de 85 onderzochte Collies drager was van de mutatie.
Testtips
Genetische tests op het AKNA-gen bij Collies zullen betrouwbaar bepalen of een hond genetisch drager is. Recidiverende inflammatoire longziekte (AKNA) wordt autosomaal recessief overgeërfd bij honden. Dit betekent dat ze twee kopieën van het gemuteerde gen (één van elke ouder) moeten ontvangen om de ziekte te ontwikkelen. Dragers van de mutatie vertonen over het algemeen geen kenmerken van de ziekte, maar wanneer ze worden gefokt met een andere drager van dezelfde mutatie, bestaat er een risico op pups die lijder zijn. Elke pup die uit deze combinatie wordt geboren, heeft 25% kans om de ziekte te erven en 50% kans om één kopie te erven en drager te zijn van de AKNA-genmutatie. Betrouwbare genetische tests zijn belangrijk voor het bepalen van fokpraktijken. Om deze mutatie uit foklijnen te elimineren en de mogelijkheid van aangetaste pups te voorkomen, wordt het fokken van bekende dragers met elkaar afgeraden. Collies die genetisch vrij zijn van de mutatie hebben geen verhoogd risico op aangetaste pups.
Al onze collies zijn genetisch vrij van deze mutatie door middel van een DNA-test,
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven
-----------------
Juveniele Dermatomyositis, DMS, JDM
Overerving: Complexe overerving
Veel voorkomende symptomen
Dermatomyositis (DMS) is een immuungemedieerde ontstekingsziekte die de huid en spieren van Collies en Shetland Sheepdogs aantast.
Huidletsels kunnen zich al vóór de leeftijd van 6 maanden voordoen en gaan meestal vooraf aan spierletsels.
Sommige honden ontwikkelen echter pas later in de volwassenheid huidletsels. Deze wonden beginnen als kleine zwellingen
sie zich ontwikkelen tot puistjes, zweren en korstachtige, haarloze plekken. Aangetaste gebieden zijn onder andere de snuit,
voetzolen, rond de ogen en lippen, oren en eventuele botuitsteeksels zoals de punten van de elleboog of de bovenkant van de poten.
Tenzij ze secundair geïnfecteerd zijn, zijn de letsels niet pijnlijk of jeukend. De ziekte bereikt doorgaans een piek rond de leeftijd van 1 jaar
en in sommige gevallen kan de hond verbeteren naarmate hij ouder wordt.
Sommige honden met DMS kunnen een ontsteking van de spieren (myositis) ontwikkelen zonder dat er huidlaesies zichtbaar zijn.
Na verloop van tijd kunnen spieren tekenen van atrofie vertonen, met name de spieren die nodig zijn om te kauwen.
Deze honden kunnen moeite hebben met eten en drinken uit een bak en kunnen met een stijve gang lopen.
Huidlaesies ontstaan vaker maanden voordat myositis zich ontwikkelt. Indien aanwezig, is myositis consistent met de algehele ernst van de ziekte,
waarbij licht aangetaste honden geen tekenen van spierproblemen vertonen. Honden met ernstige myositis kunnen een groeiachterstand,
wijdverspreide spieratrofie en aspiratiepneumonie door slikproblemen vertonen. De behandeling is gericht op het behandelen
van de aanwezige huidlaesies en het reguleren van het immuunsysteem om de symptomen te verminderen.
Hoewel de meeste honden op de behandeling reageren, komen recidieven vaak voor. Ernstige huidlaesies kunnen littekens veroorzaken.
Complicaties op de lange termijn zijn mogelijk bij honden met chronische DMS-laesies.
Rasspecifieke informatie voor de Collie
De mutaties die geassocieerd worden met het risico op Dermatomyositis zijn geïdentificeerd bij o.a de Collies.
Hoewel de exacte frequentie van deze mutaties in de totale langharige colliepopulatie onbekend is, toonde een onderzoek aan dat
ongeveer 18% van de 225 geteste Collies een combinatie van de drie loci vertoonde die geassocieerd worden met een verhoogd risico op DMS.
Bovendien had 6% van deze Collies een combinatie die geassocieerd wordt met een hoog risico op Dermatomyositis.
Testtips
Betrouwbare genetische tests zijn belangrijk voor het bepalen van fokpraktijken.
Over het algemeen wordt aanbevolen om te voorkomen dat er met honden wordt gefokt, die puppy's met hoog-risicogenotypen kunnen krijgen.
Een fokstrategie, gericht op de Locus A- en Locus B-genotypen, zou bijvoorbeeld zijn om een hond met "aa"-genotype te kruisen met een hond met "bb"-genotype, omdat deze geen puppy's met matig of hoog risicogenotypen zullen produceren.
Ook zal het kruisen van een "aabb"-hond geen puppy's met matig of hoog risico opleveren.
Al onze collies zijn genetisch vrij van deze mutatie door middel van een DNA-test,
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven
-----------------
Hyperuricosurie/HUU
Reuen zijn gevoeliger voor het ontwikkelen van een fatale urethrale obstructie. Het is essentieel om alert te zijn op tekenen van HUU bij honden
en onmiddellijk een dierenarts in te schakelen als HUU wordt vermoed.
wat pijnlijk urineren en bloedingen veroorzaakt.
Om dit te bereiken wordt een purinearm dieet aanbevolen om de productie van urinezuur in het lichaam te verminderen.
In ernstige gevallen kan een operatie nodig zijn om urinestenen te verwijderen.
Genetische basis
twee kopieën van de mutatie of pathogene variant moet krijgen om risico te lopen op het ontwikkelen van de ziekte.
Beide ouders van een hond met de ziekte moeten ten minste één kopie van de mutatie dragen. Dieren die slechts één kopie van de mutatie dragen,
lopen geen verhoogd risico op het ontwikkelen van de ziekte, maar kunnen de mutatie doorgeven aan toekomstige generaties.
Fokken tussen honden die drager zijn van een genetische variant die ziekte kan veroorzaken, zelfs als ze geen symptomen vertonen, wordt afgeraden.
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven
-----------------
Maligne Hyperthermie (MH)
Wat is het?
Maligne Hyperthermie (letterlijk: kwaadaardige oververhitting) is een zeldzame erfelijke ziekte die kan voorkomen bij alle hondenrassen en kan leiden tot sterfte.
Niet te verwarren met de “gewone” oververhitting b.v. door wild spelen bij een tropische temperatuur of door opsluiting in een te warme auto.
Oorzaak
MH wordt veroorzaakt door een fout in de calciumstofwisseling van de skeletspieren. Er is bij de betroffen hond een te hoog gehalte aan calcium
Het risico is het grootst bij het gebruik van anesthesiegassen (lachgas uitgesloten!), extreme inspanning, stress, e.d.
Symptomen
Het te hoge calciumgehalte leidt tot bovenmatige verzuring, hevige spiersamentrekkingen en een overmatige warmteproductie. Hierdoor stijgt de lichaamstemperatuur tot levensbedreigende hoogte, die schade aan vitale organen en zelfs sterfte kan veroorzaken.
Diagnose
De diagnose kan worden gesteld d.m.v. DNA-onderzoek.
Behandeling
Adequaat en snel handelen bij een betroffen hond is uiterst belangrijk, maar door de complexiteit van de behandelen is het bij een niet hierop geteste hond
niet altijd succesvol. Bij een vermoeden van MH kan de dierenarts, spierverslappers (intraveneus), glucose en extra zuurstof toedienen
en de hond met koude doeken afkoelen. Ondanks dat, kan de ziekte een fataal gevolg hebben.
Preventie
De allerbelangrijkste preventie ligt bij een fokverbod van aan MH lijdende dieren.
Indien U bekend is dat Uw hond aan MH lijdt, meldt U dit aan de behandelend dierenarts, zodat deze bij een eventuele operatie de juiste maatregelen kan nemen (injectienarcose, preventieve spierverslapper en strikte observatie tijdens de operatie kan nemen.
Erfelijkheid
MH is autosomaal dominant overerfbaar.
Ook hierop zijn al onze Collies genetisch vrij van deze mutatie door middel van een DNA-test
en zullen/kunnen deze afwijking dan ook niet aan de nakomelingen doorgeven
Zoals u lees zijn er vele aandoeningen in het ras "de Collie of te wel de Schotse Herder in het algemeen.
Maar u ziet dat er DNA testen zijn, om deze afwijkingen/ziektes uit te sluiten.
Bron; internet